Zazwyczaj „Opowieści” pisze mój mąż, jednak tym razem zostałam zmuszona do opisania naszej wyprawy szlakiem solnym z października 2017. Jakoś tak się stało, że nie było czasu opisać tego od razu, a w tej chwili mój mąż twierdzi, że za dużo czasu upłynęło i już nie pamięta… (widać w tym wieku tak bywa 😊 ), a że wyprawa mnie zachwyciła i chciałabym podzielić się z Wami naszymi zdjęciami – postanowiłam też coś napisać.
Szlak można pokonać na dwa sposoby: łatwy ale długi – więc jeśli wziąć pod uwagę panujące tu temperatury, nie zawsze to się opłaci. Myśmy zdecydowali się przejść go skrótem, krótszą trasą, nie jest to bardzo trudna trasa, nie wymaga doświadczenia, aczkolwiek trzeba mieć odpowiednie obuwie no i być w normie, jeśli chodzi o sprawność fizyczną – są miejsca, gdzie trzeba się wspiąć na skałę, ześlizgnąć się z niej, a czasami zeskoczyć wprost do potoku, czy brodzić w wodzie niosąc buty w rękach, jeśli nie chcecie ich zmoczyć. Ja byłam tą przygodą zachwycona, mój mąż mniej. Nasz problem polegał na tym, że wzięliśmy ze sobą psy na tę wyprawę. I to nie tylko młodą acz szurniętą, pełną lęków Astę, ale również naszego dojrzałego, delikatnie mówiąc, Belialka. Nasze psy to nie ratlerki, są duże i ważą sporo. Był to wielki problem pomóc obu psom wspiąć się na wysokość 2-3 metrów czy zeskoczyć w przepaść, z której wystają różne nierówności czy pomocne dla ludzi metalowe „kątowniki” a dla psów stanowiące nie lada niebezpieczeństwo. Jednak po pewnym czasie wędrówki, nie mieliśmy już drogi odwrotu… i psy też musiały sobie z tego zdawać sprawę: Asta, która nie wchodziła nawet na schody ani nie zamoczyła pazurków u swych łap w żadnej wodzie, tutaj była zmuszona zeskoczyć z wysokości 2-3 metrów wprost do kłębiącej się wody. Akurat to jej dobrze zrobiło, znacząco wpłynęło to na jej psychikę, i muszę przyznać że pozytywnie. Woda, płynąca wzdłuż tego szlaku jest słona, o specjalnych właściwościach leczniczych. Warto więc się w niej zanurzyć, wysychająca na brzegach sól tworzy momentami trochę księżycowy krajobraz – wygląda to jak szron albo nawet śnieg. W skałach uważny obserwator może z łatwością odnaleźć wiele odciśniętych śladów roślin, muszli, żyjątek morskich… jest tego tutaj mnóstwo. Same formacje skalne są bardzo imponujące, oczywiście nie zabraknie pięknych widoków ciągnących się aż po horyzont. Na taką wyprawę niezbędne jest zabranie ze sobą butelki z wodą, której my oczywiście nie zabraliśmy, aby mieć jak najmniej do noszenia… Belialek, który zawsze ma nieustające pragnienie, opił się słonej wody z rzeki, co było dla nas gwoździem do trumny… w zastraszająco szybkim czasie odwodnił nam się, wymęczony dodatkowo wysoką temperaturą, słońcem i nieustającym czyszczeniem jelit po wypitej słonej wodzie. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby w ciągu godziny pies tak osłabł, trząsł się i nie był w stanie iść, tak był słaby… Ostatni odcinek drogi powrotnej mąż zostawił nas w cieniu i pokonał biegiem, aby po nas wrócić autem. Nie jest to terenowe auto, ale nie zawiodło nas i tym razem, daliśmy radę. Jednak od tej pory mamy nauczkę: zawsze brać ze sobą wodę, i na wyprawy w teren w hiszpańskich temperaturach nie zabieramy już Belialka, pozwalając mu odpoczywać w cieniu palm w naszej willi. Na kolejnych naszych wycieczkach możecie zaobserwować już tylko Astę – złą sukę, którą „męczymy” wycieczkami, żeby była lepsza i bardziej cywilizowana, pokonując swoje wewnętrzne lęki i problemy 😊
